Το 4^ο Γενικό Λύκειο  σε αγαστή συνεργασία με το Μουσικό Σχολείο Τρίπολης ετοίμασαν την αποψινή εκδήλωση - αφιέρωμα στις χαμένες πατρίδες.

Έρχεται μια τραγική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, που το θεωρεί τύχη να προλάβει  να φύγει, να φύγει λαχανιασμένος αποζητώντας αλλού τη σιγουριά, αφήνοντας πίσω το έχειν του, τον τόπο που γεννήθηκε, το παρελθόν του. Κοιμήθηκαν αποβραδίς νοικοκυραίοι στον τόπο τους και ξύπνησαν φυγάδες, ανέστιοι, ζητιάνοι στα λιμάνια του κόσμου? Μοναδικές τους αποσκευές: ο τρόμος του πολέμου, η αγωνία για το αύριο, ο μνησιπήμων πόνος.

Τι να ξεχάσουν; Πού να δουλέψουν; Πώς να ζήσουν; Και μόλις χτες, να θυμάσαι πως ήσουνα νοικοκύρης. (Διδώ Σωτηρίου, Οι Νεκροί περιμένουν, σελ. 133)

Δεν είναι μόνο οι Έλληνες που θρηνούν χαμένες πατρίδες, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν και περνούν άθελά τους σύνορα, ακόμη και τούτη την ώρα που μιλάμε.

Γιαυτό ευελπιστούμε μετά την αποψινή μας εκδήλωση όχι μόνο να θυμηθούμε τη δική μας εθνική συμφορά στη Μικρά Ασία και να διδαχθούμε από αυτή, αλλά επιπλέον να φύγουμε από εδώ λίγο περισσότερο ευαισθητοποιημένοι για τους σύγχρονους ξεριζωμένους,  περισσότερο αποφασισμένοι να αντιστεκόμαστε σε απάνθρωπες πολιτικές που εξαθλιώνουν και εξαχρειώνουν τον άνθρωπο και να λειτουργούμε με γνώμονα την  ενσυναίσθηση:  Υπάρχουν «αυτοί» κι «εμείς»; Έχει εθνικότητα η δυστυχία;    Καλό είναι να κρατάμε στο μυαλό μας πως οτιδήποτε μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε ανά πάσα στιγμή. Και οι Έλληνες ξέρουμε καλά από προσφυγιά...

Τελειώνοντας, θα ήθελα να μεταφέρω εδώ μια φράση από τη σελίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες:

«Να ξέρεις ότι, πριν φύγω, έκανα ό,τι μπορούσα, για να μείνω?».  

(Palmografos.com - Ενσυναίσθηση)


      


«?Τι να σημειώσω στο χαρτί χωρίς να κατρακυλήσει κ' ένα ζεματιστό δάκρυ, να λυώσει τα ψηφιά; Τ' όνομά σου; 'Ή κατά που έπεφτε ή αγιασμένη μεριά, πού βρισκόσουν μια φορά, απάνου στην απέ­ραντη επιφάνεια της γης; Σα βάζω με το νου τις χρυσές μέρες σου πού χαθήκανε, πιάνεται ή καρδιά μου. "Ήτανε όνειρο μαθές; Ήτανε πλάνεμα μαγικό; Τι είναι λοιπόν αυτός ο κόσμος; Ρωτώ ύστερ' από τόσους καί τόσους πού το ρωτήσανε. Αγαπημένη γωνιά! Αγιασμένο βουνό! Δεν ήσουνα εσύ πατέρας μου καί μητέρα μου καί κάθε αγάπη μου; Πώς ξεμάκρυνες από μένα κ? έσβησες που μήτε το μάτι μου πια να σε ξεδιαλύνει;?» 
Φ. Κόντογλου , «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου».

Και φυσικά ευχαριστούμε τους μαθητές μας, της περσινής Α΄ Λυκείου, του τμήματος Καλλιτεχνικής Παιδείας, που το καλοκαίρι,  μόλις αντελήφθησαν ότι είμαστε στο σχολείο και υπάρχει πολλή  δουλειά, έτρεξαν πρόθυμα να μας βοηθήσουν, μαζί με τον καθηγητή μας, της Καλλιτεχνικής Παιδείας, κ. Τσαρουχά και θα δείτε τα έργα τους, μόλις ανεβείτε στον 1^ο όροφο.